ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΚΕΙΑΡΧΗ ΜΑΣ, κ.ΠΟΥΡΝΑΡΑ… (ΜΕΡΟΣ 2ο) (Τεύχος #2, ΣΕΛ.3)

Με αφορμή την έκδοση της εφημερίδας μας, ο κ. Πουρνάρας, δέχτηκε να μας παραχωρήσει μια μικρή συνέντευξη, απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις των μαθητών του σχολείου μας ! Ακολουθεί το β’ μέρος .

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχετε έρθει ποτέ αντιμέτωπος με κάποιο τεράστιο πρόβλημα παραβατικής συμπεριφοράς που παρουσίαζε κάποιος μαθητής ;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ναι, μου έχουν τύχει και περιπτώσεις σοβαρής παραβατικής συμπεριφοράς, 4-5 ιδιαίτερα σοβαρά περιστατι-κά που η αντιμετώπιση τους δεν ήταν αντιμετώπιση μιας στιγμής μόνον, αλλά έπρεπε για μεγάλο χρονικό διάστημα να είμαι δίπλα, κοντά σ’ αυτά τα παιδιά, μέρα και νύχτα, θα έλεγα, ώσπου κατάφερα να τα βοηθήσω να συνέλθουν και να βρουν τον δρόμο τους και να με ευγνωμονούν κάποτε. Ένιωσα, μία απέραντη ικανοποίηση. Και μόνο γιατί μπόρεσα και βοήθησα αυτά τα 4-5 ή και περισσότερα, ίσως, παιδιά στο αδιέξοδο της ζωής τους, πιστεύω ότι άξιζε που έγινα καθηγητής ή Διευθυντής. ένιωσα να καταξιώνεται η καριέρα μου. Πάντοτε στις δύσκολες περιπτώσεις, σε κάθε δύσκολη κατάσταση έλεγα στον εαυτό μου: « γι αυτό έγινες καθηγητής, γι αυτό έγινες διευθυντής για την ώρα αυτή τη δύσκολη». Και έριχνα τον εαυτό μου ολόκληρο να σώσω το παιδί. Τίποτε άλλο πιο σημαντικό απ’ αυτό δεν υπάρχει.



ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχετε έρθει ποτέ σε σύγκρουση με κάποιον καθηγητή για τον τρόπο διδασκαλίας ή συμπεριφοράς του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχω έρθει σε σύγκρουση με καθηγητές μου κατά καιρούς, κυρίως για τη συμπεριφορά τους απέναντι στα παιδιά, καθώς και για τον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών. Γι αυτό από την αρχή της σχολικής χρονιάς τονίζω το γενικό παιδαγωγικό πλαίσιο μέσα στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι ως παιδαγωγοί να κινούμαστε. Δηλαδή το Σχολείο είναι ένας χώρος συνάντησης και αμοιβαίας αποδοχής παιδαγωγών και παιδαγωγουμένων. Τότε μόνο έχουμε ομαλές παιδαγωγικές σχέσεις. Ο παιδαγωγός έχει ευθύνη για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού, παρόμοια « ευθύνη » με αυτή των γονέων, και αυτή ακριβώς η ευθύνη μας επιφορτίζει με το ρόλο των πνευματικών γονέων. Πρέπει να βλέπουμε τα παιδιά που μας έχουν εμπιστευθεί οι γονείς σαν παιδία μας. Το Σχολείο δεν είναι μόνο διδασκαλία του μαθήματος αλλά κυρίως αντιμετώπιση του μαθητή. Ο μαθητής είναι μια προσωπικότητα σε εξαιρετικά δύσκολη ηλικία, με πολλά και ακανθώδη προβλήματα. Έχει ο κάθε μαθητής τις δικές του ανάγκες, τα δικά του προβλήματα και τη δική του ψυχοσύνθεση. Ο καθηγητής οφείλει να παρατηρεί με σεβασμό και να κατανοεί τα προβλήματα των παιδιών ,τη συναισθηματική και ψυχολογική κατάστασή τους και να επιλέγει κάθε φορά τους κατάλληλους διδακτικούς και παιδαγωγικούς χειρισμούς και να τους εφαρμόζει με ευαισθησία για να βοηθήσει το παιδί στο πρόβλημά του. Όχι προσβολές και ειρωνείες στα παιδία. Η ειρωνεία δεν είναι χιούμορ. Το χιούμορ είναι παιδαγωγικό μέσο, που κάνει πιο εύκολη την αντιμετώπιση των δύσκολων στιγμών . Όχι αντιδικίες με τα παιδιά. Πάνω στα παιδιά δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο ελαττώματα. Αν είναι έτσι τότε ως παιδαγωγοί έχουμε αποτύχει. Δεν μπορεί, τα παιδιά όλα έχουν και καλά στοιχεία. Το κάθε παιδί ,όποιο και αν είναι αυτό, έχει μέσα του κρυμμένο ένα «διαμαντάκι», έλεγε ένας ψυχολόγος. Αυτό το «διαμαντάκι », αυτά τα καλά στοιχεία

εμείς με υπομονή και επιμονή καλούμαστε να βοηθήσουμε το παιδί να τα αναδείξει και να τα καλλιεργήσει. Ο

Καθηγητής ,όπως και ο Διευθυντής, οφείλει να αντέχει τη διαφωνία ,την αντίθετη άποψη, τη διαφορετικότητα

των χαρακτήρων και την ετερότητα των προσώπων. Ας μη μας διαφεύγει καμιά στιγμή ότι τα παιδία θέλουν

λιγότερα λόγια και περισσότερα παραδείγματα. Ο καθηγητής εκτός από τη διδασκαλία των μαθημάτων,

διαπαιδαγωγεί με το παράδειγμα και την καθημερινή του παρουσία . Είμαστε είτε το

θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, σημεία αναφοράς, πρότυπα αναφοράς για τους μαθητές.

Τέλος όσον αφορά την αξιολόγηση των μαθητών μας τονίζω πάντοτε στους καθηγητές

ότι πρέπει να είναι δίκαιοι και επιεικείς, με παιδαγωγική ευαισθησία και κατανόηση

κατά την αξιολόγηση των μαθητών. Το Σχολείο, ας μη μας διαφεύγει, δεν είναι

Δικαστήριο, ούτε έρχεται να εξαντλήσει ψυχρά και ανελέητα όλη του την

αυστηρότητα επάνω στα παιδιά .Δεν πρέπει να παίρνει το χαρακτήρα ποινής ο

βαθμός. Δεν εξοντώνουμε τα παιδία, ούτε τα εκδικούμαστε, ούτε τα τιμωρούμε

μέσα από την εξέταση ,ή την βαθμολόγησή τους. Εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο

αυτοαναιρούμαστε ως παιδαγωγοί και επομένως ως καθηγητές. Οι βαθμοί

έχουν το χαρακτήρα που έχουν οι οδοδείκτες δηλαδή δείχνουν, εάν βρίσκεται σε

καλό δρόμο ο μαθητής ή εάν πρέπει να αλλάξει πορεία , εάν πρέπει να βελτιώσει

τον πνευματικό του « βηματισμό », να επιταχύνει την προσπάθειά του κ.λ.π. Αυτά

σε γενικές γραμμές, παιδιά μου, δίνω ως κατευθύνσεις πάντοτε στους καθηγητές μας

και γι αυτά όποτε χρειαστεί ζητάω εξηγήσεις…..