Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά τι εννοούμε με τον όρο τέχνη… Ο όρος τέχνη προέρχεται από το αρχαίο ρήμα « τίκτω » που σημαίνει « γεννώ» . Γεννώ , δηλαδή δημιουργώ η ακόμη πιο απλά φτιάχνω. Άλλωστε γι’ αυτό λέγεται δημιουργός αυτός που γράφει στίχους, συνθέτει μουσική, γράφει θεατρικά έργα, σκηνοθετεί και γενικά αυτός που καταπιάνεται με κάτι καλλιτεχνικό. Όμως στην Ελλάδα του 2009 υπάρχουν παιδιά που ούτε καν έχουν έρθει σε επαφή με την τέχνη… Περίεργο, αν σκεφτείς πως σε άλλα σημεία του κόσμου, πολλά παιδία «μπουχτίζουν» από την επίμονη μελέτη ενός θεατρικού κειμένου, ή τις πρόβες για μία θεατρική παράσταση, μία μουσική εκδήλωση κ.α, πράγμα το οποίο δεν υφίσταται στο δημόσιο ελληνικό σχολείο… Είναι πασιφανές πως το σχολείο ακολουθεί τις «διαταγές» του υπουργείου παιδείας, και αν το ίδιο το υπουργείο δεν στηρίζει την τέχνη τότε πώς θα την στηρίξει το σχολείο; Όμως τι θα μπορούσε να κάνει το σχολείο για να φέρει πιο κοντά τους μαθητές με την τέχνη το έχουν σκεφτεί οι υπεύθυνοι; Μάλλον όχι… Πού να βρεθεί μουσικός για μία χορωδία ή θεατρολόγος για μια θεατρική ομάδα; Και κυρίως πού να βρεθούν χρήματα για τέτοιες ενέργειες; Βέβαια όλες οι αθλητικές ομάδες του σχολείου κατεβαίνουν πλήρως εφοδιασμένες για τους σχολικούς αγώνες, με προοπτική κάποιο μετάλλιο, αλλά… ας κάνουμε τα στραβά μάτια όλοι εμείς που θέλουμε έστω και λίγη τέχνη στο σχολείο μας… Το θέμα επομένως φαίνεται να είναι, μα τι άλλο… οικονομικό! Τα άθλια οικονομικά του κράτους μας ευθύνονται λοιπόν για το ότι ο Έλληνας μαθητής χαρακτηρίζεται αστοιχείωτος στα θέματα τέχνης και πολιτισμού. Τι κι αν μάλλιαζε η γλώσσα της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη ότι: « Η Ελλάδα είναι ο πολιτισμός της και αν χάσει αυτόν τα έχασε όλα.» Βλέπουμε ότι όλο και πιο πολύ η Ελλάδα ξεχνά και δεν υπακούει σε αυτή την τόσο ισχυρή άποψη. Αυτό το λέω γιατί θυμάμαι πως τελευταία φορά σε ένα μουσείο, με πήγε το σχολείο όταν πήγαινα ακόμα δημοτικό και κοίταγα να παίξω και πώς σε μια μεγάλη θεατρική παράσταση δεν με πήγε ποτέ! Είμαι σίγουρος πως σχεδόν όλοι οι υπεύθυνοι αναμασάν την ίδια καραμέλα «δεν θέλουν τα παιδιά». Μα πως να θέλουν κύριοι, τα έχετε ωθήσει να ασχοληθούν με την τέχνη, να γνωρίσουν τον πολιτισμό; Έξι ολόκληρα χρόνια σε αυτούς τους τοίχους από γυμνάσιο σε λύκειο δεν θυμήθηκα μία θεατρική ομάδα παρά μόνο μια άριστη χορωδία. Όταν βέβαια έρχονταν τα βραβεία από τις αποστολές όλοι ‘’έγλυφαν τα δάχτυλα τους’’ που το σχολείο τους είχε διαφημιστεί και είχε πάρει την πρωτιά. Αλλά και να δεχτούμε πώς το σχολείο δεν ευθύνεται για την κατάσταση και ευθύνεται το Υπουργείο, πρέπει να σημειωθεί ότι το σχολείο μας και οι περισσότεροι καθηγητές του όταν πέρυσι τέτοιον καιρό είχε τεθεί από εμένα τον ίδιο το ζήτημα για δημιουργία θεατρικής ομάδας, όλες οι προσπάθειες είχαν πάει στον βρόντο… Καμία στήριξη δεν υπήρξε και από κανέναν.Ήμασταν μια μερίδα μαθητών που η επιθυμία τους δεν ακούστηκε και δεν πραγματοποιήθηκε από κανέναν. Έπρεπε και αυτό να το διευθετήσουμε μόνοι μας; Αβίαστα λοιπόν συνάγεται το συμπέρασμα πως μέσα στο σχολείο δεν υπάρχει ούτε μία μικρή ‘’δόση’’ τέχνης και πολιτισμού. Ο Έλληνας δεν γνωρίζει τίποτα για τα δυο πιο σημαντικά, ίσως σημαντικότερα, στοιχεία της ταυτότητος του. Έτσι, αφού από μικρά παιδιά δεν μας δίνεται μια στάλα γνώσης Πολιτισμού και Τέχνης μέσα στα σχολεία, θα έλθουν γενιές που με τα χίλια ζόρια θα θυμόνται ότι είναι Έλληνες. Μόνο ένα πανάρχαιο κουφάρι πάνω σε ένα λόφο, και αυτό κατεστραμμένο από την όξινη βροχή, θα θυμίζει ότι κάποτε υπήρχε ένας πολιτισμός που χάθηκε. Και χάθηκε γιατί πολύ απλά δεν ήμασταν άξιοι ή δεν ήθελαν…να κρατήσουμε την Ελλάδα ζωντανή!
(Από Τον Κώστα Αγγελόπουλο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου