ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ (Τεύχος #4, ΣΕΛ.5)

Μια φορά και έναν καιρό ήταν δυο φιλαράκια, ο Γιωργάκης και ο Δημητράκης. Οι δύο τους κάναν πολλά πράγματα παρέα και περνούσαν καλά. Τις αναζητήσεις του Δημητράκη ο Γιωργάκης, όμως, τις κορόιδευε και προτιμούσε να ασχολείται με τα μεγάλα ερωτήματα, που βασανίζουν ακόμα και σήμερα την ανθρωπότητα. Π.χ. Ξανθιές ή μελαχρινές; Σουβλάκι ή hot-dog; Back in black ή highway to hell; Τον Δημητράκη τον απασχολούσαν κατώτερης

φύσης θέματα, όπως τι θα συμβεί αν το 7% του ΛΑ.ΟΣ. γίνει 17 ή τι επιπτώσεις έχει η οικονομική κατάσταση της χώρας στην αυτάρκειά της και στη δυνατότητά της να προασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα. Ο Γιωργάκης μέσα στην άγνοιά του ήταν χαρούμενος. Το μόνο που τον ενδιέ-
φερε ήταν τι θα φάει το μεσημέρι, τι θα πει στην καθηγήτριά του το απόγευμα
που θα ήταν αδιάβαστος και πώς θα ψήσει τη συμμαθήτριά του να πάνε γι’
αυτόν τον… «καφέ» χωρίς να τον «πάρει πρέφα η δικία του». Αντίθετα, ο βλάκας ο Δημητράκης αναρωτιόταν, γιατί ένας στους πέντε Έλληνες δεν έχει
το μεσημέρι να φάει, γιατί η παραπαιδεία είναι τόσο έντονη στην Ελλάδα και
όταν (ακόμα και αυτός ο βλάκας) τα «φόραγε» στη δικιά του, τι δεν τον κάλυπτε σ’ αυτήν και οδηγούταν σε κάτι τέτοιο. Μεγαλώνοντας και συνεχίζοντας να κάνουν παρέα, δεν άλλαξαν πολύ. Το Γιωργάκη τον άγχωνε τι θα κάνει με τη δουλεία του και αν θα κατάφερνε να πάρει την προαγωγή, ενώ το Δημητράκη τον προβλημάτιζε αν όλος αυτός ο μόχθος, στο κυνήγι υλικών αγαθών, άξιζε τον κόπο. Στο Γιωργάκη έλειπαν όλο και περισσότερα πράγματα και προσπαθούσε να τα αποκτήσει, θυσιάζοντας το χρόνο του. Έτσι, όταν επέστρεφε κατάκοπος από τη δουλεία, δεν είχε κουράγιο και όρεξη να ασχοληθεί με τα παιδιά του, παρά μόνο αν επρόκειτο να μιλήσουν για το «θρύλο». Από την άλλη, ο Δημητράκης είχε πάντα χρόνο και όρεξη να μιλήσει για κάθε θέμα και όση ώρα χρειαζόταν με τα παιδία του, αυτό όμως, επειδή δεν ήταν και το πιο εργατικό άτομο στον κόσμο… Ο Γιωργάκης ήταν συνέχεια μες στην καλή χαρά, εκτός από περιπτώσεις που επαναλάμβανε λάθη του παρελθόντος. Μόνο τότε –και όχι με πολύ θέρμη- αναζητούσε την αιτία τους. Ο Δημητράκης -σε μόνιμο προβληματισμό- αναζητούσε αιτίες, με αποτέλεσμα –όσο μπορούσε- να αποφεύγει τα ίδια λάθη. Όπως σ’ όλα τα παραμύθια, λοιπόν, στο τέλος «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Τώρα για κάποιους σαν το Γιωργάκη, το παραμύθι απλά τελειώνει. Για κάποιους σαν το Δημητράκη όμως, γεννιέται ένα απλό ερώτημα: Τελικά, ποιος από τους δύο έζησε καλύτερα; Ο Γιωργάκης που άφησε, μες στη άγνοιά του, τη ζωή του να του γλιστρήσει απ’ τα χέρια ή ο Δημητράκης που την κρατούσε όλο σκοτούρες και προβληματισμούς;

(Από Τον Γιώργο Νικολόπουλο - Γ'3)