τυπων υλικών στα έργα του, όπως κουτιά αναψυκτικών και εφημερίδες, έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο αποσπώντας σημαντικές διακρίσεις. Μάλιστα, το 2007 εξέθεσε την «αλουμινένια» απόδοση των ρούχων όπερας, της Μαρία Κάλλας, στη Θεσσαλονίκη…
Πόσο χρονών φύγατε από την Τρίπολη και γιατί;- 15 χρονών, πήγα στην Αθήνα για να κάνω ελεύθερο σχέδιο για τη ζωγραφική.
Από μικρός θέλατε να γίνετε ζωγράφος;
-Δεν ήθελα, επιλέχτηκε . Από μικρός ζωγράφιζα κατά τη διάρκεια της σχολικής
χρονιάς,όμως δεν διάβαζα, έγραφα μέτρια αλλά στο τέλος έγραφα άριστα ,20 και
συμψηφίζονταν. Συνήθιζα να μιλάω με μεγαλύτερους ανθρώπους. Αυτοί είχαν
πολλά να μου πουν. Όταν τελείωσα το Λύκειο στην Αθήνα πήγα στο Παρίσι να
σπουδάσω .Το 3ο Γυμνάσιο- Λύκειο έχει χαράξει την προσωπικότητα μου. Όποτε περνάω, το σκέφτομαι, θέλω να μπω μέσα και αναπολώ τους διαδρόμους που διαβάζαμε στα καλοριφέρ πριν μπούμε στις τάξεις!!!!
Στη συνεχεία της συνέντευξης ο λόγος πηγαίνει στην τέχνη και την παιδεία και ο κος Φλώρος, μας αποκαλύπτει μια ενδιαφέρουσα άποψη για το θέμα.
«Τέχνη μπορούν να κάνουν οι πάντες ,αρκεί να ενοχοποιηθούν ,να νικήσουν τους φόβους τους, να μάθουν .Οι νέοι μεγαλώνουν σε ένα «φοβικό» περιβάλλον αλλά η τέχνη σε απελευθερώνει απ’ αυτό. Αυτό αποτελεί τον σκοπό και τη μεγαλύτερη σημασία για την τέχνη. Σε κάνει για δευτερόλεπτα να φεύγεις , να αποστασιοποίησε. Όπως και το θέατρο. Όλοι έχουν μέσα τους τη δημιουργία αρκεί να μπορείς να το εκφράσεις αυτό χωρίς φόβο. Μην βάζεις τον εαυτό σου κατώτερο από κάτι. Να θεωρείς ότι στο πεπερασμένο έχεις μοναδική αξία και μπορείς να προσφέρεις. Δεν ωφελεί να παγιδεύεσαι σε παγιωμένους τρόπους συμπεριφοράς».
Περνώντας στο χώρο της παιδείας αναφέρει «Ο καθηγητής έχει ευθηνή όχι μόνο να διαμορφώσει τις ηθικές αξίες ενός ανθρώπου, αλλά να φαίνεται αυτό το αποτέλεσμα και στο μέλλον. Ακόμα και τους κακούς μαθητές δεν πρέπει να τοις υποτιμάμε. Γιατί μπορεί να σκέφτεται κάτι το παιδί που δεν είναι σε θέση να συλλάβει ο καθηγητής. Αυτό που πρέπει να καλλιεργείται στους νέους είναι η κρίση .Αν ήμουν δάσκαλος, θα έδινα βιβλία με λάθη για να μπορέσουν να τα διακρίνουν οι μαθητές και όχι να τους επιβάλουν το σωστό απευθείας οι καθηγητές. Αν ήμουν καθηγητής θα προσπαθούσα να δώσω αυτοπεποίθηση στα παιδιά ,να είναι κύριοι των λαθών τους. Ζούμε σε μια προβληματική κοινωνία που φταίνε και οι δάσκαλοι και οι γονείς δουλειά του καθηγητή πρέπει να είναι έμπνευση .Μπορεί κάποιος να μαθαίνει, αλλά πρέπει και να καταλαβαίνει.
Πιστεύετε ότι υπήρχαν καθηγητές που σας βοήθησαν να προχωρήσετε αλλά και το αντίθετο;
-Ναι κάποιοι με βοηθήσαν ,αλλά και κάποιοι έλεγαν στη μητέρα μου ‘’είστε εύποροι οικογένεια; Τι θα κάνει το παιδί σας; Ποιο ναι το μέλλον του; Θα γίνει ζωγράφος; Οι Καθηγητές ζήλευαν, ήταν εμπαθείς και μου έβαζαν εμπόδια . Καθηγητής είναι σημαντικός, πρέπει να κάνει τους μαθητές να προχωρούν. Παρ’ όλα αυτά ,δεν συμβιβαζόμουν , έγινα μαχητής κάποιες φορές γίνεσαι σαν τον Δον Κιχώτη ,παλεύεις με ανεμόμυλους με θηρία….και όπως λέει ο Καβάφης, σημασία έχει το ταξίδι ,όχι η Ιθάκη. Συνεχίζει, μιλώντας για τη ζωή το κόσμο της Τρίπολης και στη συνέχεια αναφέρθηκε στους νέους λέγοντας: «Υπάρχουν νέοι ακόμα κι από ένα τελευταίο χωριό οι οποίοι είναι ταλαντούχοι αλλά δεν τους δίνεται η δυνατά να αναδειχτούν, να δημιουργήσουν. Πρέπει να δημιουργηθούν Οργανισμοί και να υποστηρίζονται οι νέοι μεταξύ τους και όταν φτάσεις ψηλά, μην ξεχνάς όσους αξίζουν. Να δίνεις ευκαιρίες». Τέλος μας μιλάει για τη ζωή του και τις ευκαιρίες που του έδωσαν .Τα έργα του έχουν μπει σε εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη, Βιέννη , Νέα Υόρκη και ζητηθήκαν τα έργα του από τη Βραζιλία να τα βάλουν στα εκπαιδευτικά βιβλία με διδακτικό χαρακτήρα..
(Από Την Μαριαντίνα Και Τη Σταυρουλα Λιλή – Γ’2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου